Ποιος ισχυρίζεται ότι το διαδίκτυο αποξενώνει τους ανθρώπους; Ορίστε που καμιά φορά τους βοηθά να ξανασμίξουν, έστω μέσα από καλώδια. Η Σ.Ν. συμμαθήτρια και συμφοιτήτριά μου -από την ιουράσιο περίοδο- με ξάφνιασε ευχάριστα. Με την άδειά της δημοσιεύω "λογοκριμένο" τμήμα της ηλεκτρονικής της επιστολής που αναφέρεται σε αυτά που μας πονάνε όλους.

Αγαπητή μου Μαρία Θηρεσία*,
υγείαν έχομεν και το αυτό επιθυμούμε και για σας.
Χάρηκα ιδιαιτέρως που, εκτός από την κοινή μας ημερομηνία γέννησης, τις κοινές μας σχολικές εμπειρίες στο "πρότυπο" του Ανω Καλαμακίου, αλλά και τις αντίστοιχες καποδιστριακές, στο αλήστου μνήμης Ιστορικό - Αρχαιολογικό, μετά *** χρόνια, ανακάλυψα το ενδιαφέρον site σας, τις προτάσεις και τις επισημάνσεις σας. Κι ακόμη χάρηκα που ανακάλυψα πως κινούμαστε ακόμα στον ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, σ' ό,τι αφορά στις επαγγελματικές επιλογές, «αστερισμό».

Πράγματι, η εισαγωγή και η αξιοποίηση των τεχνολογιών της Πληροφορίας και Επικοινωνίας στην εκπαίδευση είναι ένα ζήτημα και ζητούμενο μαζί. Ωστόσο, τα σχετικά «φιλόδοξα προγράμματα του Υπουργείου», παραμένουν απλώς φιλόδοξα. Ούτε οι πρακτικές διδασκαλίας έχουν αλλάξει στο ελάχιστο, ούτε βέβαια καλλιεργείται η κριτική σκέψη των μαθητών. Γιατί τα υπόλοιπα προγράμματα του Υπουργείου κινούνται στη γνωστή πεπατημένη που οδηγεί «τα έρμα να ψοφάνε».

Μιλάω για τα προχειρογραμμένα έως φρικτά βιβλία που αποτελούν την πανάκεια δια πάσαν εκπαιδευτικήν νόσον και κυρίως ***. Για τον παρωπιδικό προσανατολισμό του σχολείου στον αστερισμό των εισαγωγικών στα πανεπιστήμια εξετάσεων. Για την αφάνταστα ογκώδη και ταυτόχρονα αποσπασματική ύλη, που πρέπει πάση θυσία «να βγεί», με το αιτιολογικό ότι «ου παντός πλειν ες Κόρινθον».

Με τέτοιες συντεταγμένες, ακόμη και η χρησιμοποίηση του PowerPoint μέσα στην τάξη για προβολή φωτογραφιών και βίντεο, σ' ένα μάθημα π.χ. ιστορίας, για τους Βαλκανικούς, τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους Α΄ και Β΄ Παγκοσμίους, φαντάζει χαμένος χρόνος, ακόμα και για τους λίγους που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε δηλαδή να πραγματοποιήσουμε τους -για τους περισσότερους- φοβερούς και τρομερούς άθλους -τύφλα να χει ο Ηρακλής: να συγκεντρώσουμε και να οργανώσουμε το υλικό, να συνδέσουμε έναν υπολογιστή με έναν προτζέκτορα, να εστιάσουμε, να τραβήξουμε τις κουρτίνες και να πατήσουμε τα φοβερά κουμπιά. Κι όλα τούτα χωρίς να προκαλέσουμε βραχυκύκλωμα, και κυρίως χωρίς να περιφερόμαστε άναυδοι, γιατί «τίποτε δεν λειτουργεί», όταν, ας πούμε, δεν έχουμε ρεύμα από τη συγκεκριμένη πρίζα!
Κι εδώ μπαίνει και η «επιμόρφωση» των καθηγητών θλιβερά, ευτράπελα, έως και ξεκαρδιστικά στοιχεία για αλιείς μαργαριταριών θα έχεις υπ' όψιν. Τα σχολεία είναι εφοδιασμένα με τη σχετική τεχνολογία, αλλά απουσιάζουν οι γνώστες ή έστω οι απλοί χρήστες. Και βέβαια, η διάθεση.

Αν όλα αυτά είναι αδιανόητο, «λόγω έλλειψης χρόνου» και κυρίως λόγω άγνοιας, να γίνουν, σκέψου πόσο αφάνταστα αδιανόητο είναι να προκαλέσεις τους μαθητές να ψάξουν σε δικτυακούς τόπους, να αποδελτιώσουν και να παρουσιάσουν οτιδήποτε, όταν «η ύλη τρέχει», το σχολείο εξετάζει και τα φροντιστήρια καταπίνουν και τον θλιβερά ελάχιστο χρόνο τους.

Όταν βέβαια κάτι απ' όλα αυτά γίνεται, ενθουσιάζονται, αλλά...
Από την Καβάλα, μια σχετικώς «καλωδιωμένη» φιλόλογος, που δεν πάσχει μεν από τεχνοφοβία, αλλά επιδιώκει να μην πάθει και να μην προκαλέσει ανία,

με συντροφικούς χαιρετισμούς,
Σ.Ν.

 

* αποκάλυψη της αυτοκρατορικής μου καταγωγής

*** μπιπ!